Ilse en Waylon in de finale van het songfestival!
Wie had dat gedacht toen we het liedje voor het eerst hoorden bij De Wereld draait door?
We vonden het dus drie keer niks.
Vreemd? Helemaal niet. Zo loopt het namelijk altijd, zo zijn wij Hollanders. Je kunt het uittekenen.
Daar gaat ie.
Ilse en Waylon zingen het liedje ‘Calm after the storm’ live op 12 maart bij Matthijs in de uitzending.
Paul de Leeuw (de zelfbenoemde songfestivalkenner) geeft via een speciale straalverbinding zijn eerste commentaar vanuit Brussel. Mooi liedje, bescheiden ook, maar …jullie zijn nog niet echt een team, het is nog geen geheel. Maar toch wel mooi. Paul kan heel overtuigend liegen.
Claudia de Breij (de tafeldame) vindt het irritant dat iedereen altijd meteen ergens iets van moet vinden. Daar heeft ze eigenlijk zo de schijt aan. Maar ze moet nu natuurlijk wel iets roepen. Het is te bescheiden, jullie zijn zo knap, jullie kunnen zo knap uitpakken. Misschien is het te chique, het liedje is een understatement, maar wel een prachtig ‘voor in de auto liedje’, ik zou het zo draaien.
Vervolgens gaat Nederland los. Genadeloos wordt het Nederlandse product met de grond gelijk gemaakt.
Eerst de deskundigen.
Eric van Tijn, muziekproducent. Dit is muzikantengedreutel, ik mis vuur, een hoogtepunt, het is oersaai, en dan heb je ook nog Waylon met die maffe Amish hoed.
Cornald Maas vindt het wel een spannend liedje, gedurfd ook en Jan Smit denkt dat het misschien wel goed komt. Maar ja, dat zijn de presentatoren…
Onze nationale glamourboy Albert Verlinde spreekt vanuit Wenen. Een vreselijk lied. Ik zou de hele delegatie op het hart willen drukken. Doe het niet. En die videoclip van het nummer is net een uitvaart, niet om aan te zien. Als ze winnen, eet ik mijn kruk op.
De rest van Nederland weet er ook wel raad mee.
In de social media.
Voor onder de aftiteling van een slechte film.
Dat wordt weer stranden in de voorrondes.
Twintig seconden volgehouden, gelukkig schaatsen we beter.
Mooie plaspauze muziek.
De beste bagger ooit.
Aan de vooravond van de eerste halve finale is de stemming al enigszins gekanteld. Vermoedelijk omdat ‘Calm after the storm’ op 1 staat in de mega top 50 en een rijzende ster is in iTunes, met als uitschieter Estland: daar is het al nummer 1!
Frans Bauer gelooft er inmiddels heilig in. Hij eet drie kilo bananen weg als ze de finale niet halen.
Op 6 mei tokkelen The Common Linnets zich moeiteloos naar de finale onder het oog van 3,3 miljoen ‘we moeten het nog zien’ Nederlanders.
Als op 7 mei blijkt dat Ilse en Waylon in iTunes het meest succesvol zijn van alle festivaldeelnemers en als dan óók nog blijkt dat Nederland, ons bloedeigen Nederland, bij de bookmakers opgerukt is tot een plek in de top 3, veert heel Nederland op.
Ineens zijn WE favoriet.
Ineens houden WE allemaal heel veel van The Common Linnets.
Ineens gaan WE massaal achter Ilse en Waylon staan.
Van alle kanten hoor ik mensen zeggen dat ze van meet af aan toch wel iets met het liedje hadden.
Ineens zijn WE allemaal onderdeel van het succes.
En op 10 mei gaan we met zijn ALLEN kijken naar ONZE Ilse en ONZE Waylon.
En als WE verliezen, hebben we allemaal een kater.
Zo gaat dat bij ons.
Ik hoop echt dat Albert die kruk op moet eten.
Op naar Het WK in Brazilië. Dat zal ook wel weer niks worden.