We staan weer met beide benen op de grond na de onfortuinlijke nederlaag tegen Argentinië. Tal van Nederlanders waren er letterlijk ziek van. Gisteren was het ziekteverzuim driemaal zo hoog als op een normale donderdag.
Ik ben er ook ziek van, zij het dat in dit geval om een lichte zomergriep gaat. Ik laat me natuurlijk niet kennen.
Van Gaal is zijn status als alwetende meestercoach alweer een beetje kwijt. Waren de 16 miljoen andere bondscoaches een paar weken opmerkelijk rustig dankzij de geniale strategie van de Grootmeester, sinds gisteren hoor ik ze monkelen en mopperen. Weliswaar nog met respectvolle bescheidenheid, want je kunt een Grootmeester natuurlijk niet zomaar ‘afschieten’, maar toch.
Kijk, mij zult u er niet over horen. Ik houd me op de vlakte. Ik ben niet zo’n betweter. Anders had ik wel meteen gezegd dat hij Nigel de Jong beter niet had kunnen opstellen (dat kost je zeker weten een wissel), dat hij van Persie in de verlenging beter had kunnen laten staan, zodat hij Tim Krul had kunnen inbrengen en dat hij Ron Vlaar nooit de eerste strafschop had moeten laten nemen.
Ons past weer enige nederigheid.