Geheel tegen onze gewoonte in hadden we onze vakantie dit keer tot in de puntjes voorbereid. We vergaapten ons aan de afbeeldingen van de prachtige wandelroutes en de pittoreske Italiaanse stadjes die we op onze tochten zouden aandoen.In een comfortabele stoel en met een glaasje wijn onder handbereik draai je je hand niet om voor een pittige wandeling: 500 meter stijgen en 500 meter dalen over een lengte van 22,5 kilometer bij een temperatuurtje van zo’n 30 graden.
‘s Avonds zouden wij in de zwoele ondergaande zon genieten van onvervalste regionale specialiteiten. Voor de lunch midden in de natuur mikten we op Italiaanse kaasjes en van dat verrukkelijke Ciabatta brood.
Het meest verheugden wij ons nog op onze pelgrim-achtige intocht in het Assisi van Franciscus op onze laatste wandeldag.
In verband met de te verwachten hitte hadden we zelfs onze drinkwaterzakken voor in de rugzak (met zo’n slangetje eraan) in stelling gebracht.
En toen gingen we niet.
Drie dagen van te voren moesten we de reis wegens gezondheidsproblemen annuleren. Een fikse teleurstelling, maar T. en ik zijn vrij bedreven in omgaan met tegenslagen en gelukkig hadden we een annuleringsverzekering. Dacht T. toen hij de reis boekte, terwijl ik in Sao Paulo was. En nog in de roes van de geboorte van een kleindochter is het doornemen van reispapieren tijdens een skype-sessie een tamelijk ongebruikelijk onderwerp.
Hem was dus compleet ontschoten dat ik vorig jaar in een vlaag van kostenbewust handelen de doorlopende annuleringsverzekering had opgezegd en ik was er blind vanuit gegaan dat T. wel een annuleringsverzekering had afgesloten.
Dat krijg je van non-communicatie.
Maar ik ben niet voor een gat te vangen. Binnen de kortste keren had ik een lijstje opgesteld van kosten die we niet zouden maken, nu we niet op vakantie gingen. Zo hoefde de poes niet naar een pension, hoefden we noch op de heen- noch op de terugreis in Zuid-Duitsland te overnachten, zou ik het Zwitserland vignet terugbrengen naar de ANWB winkel, zouden we alleen al aan brandstofkosten honderden euro’s besparen en ga zo maar door. Het was een verrukkelijk lijstje. We kikkerden er helemaal van op. Een beetje zoals wanneer je drie boterletters voor de prijs van twee koopt en je je niet realiseert dat je nog meer had bespaard als je die aanbieding gewoon had laten liggen.
Vervolgens schaalden we probleemloos af naar zestien dagen vakantie in eigen land. Heerlijk. Naar de film, het museum, een stoffig zoldertje opruimen, wandelen, niks mis mee.
Deze week kregen we uitslag van het onderzoek. Natuurlijk: het was mooi dat het vals alarm was en dat de specialist de huisarts niet goed begrepen had of omgekeerd, en dat we dus achteraf best op vakantie hadden gekund.
Zo gaan die dingen.